Jasa Seorang Guru

Tidak seorang pun yang dilahirkan didunia ini tanpa guru. Guru pertama yang menjadi idola kita adalah kedua ibu bapa kita. Merekalah guru pertama di dalam kehidupan kita. Malah walaupun kita telah dewasa dan berkeluarga ibu dan ayah masih menjadi guru kepada kita.. Subhanallah.. Semoga kedua ibu dan ayah kita diterima ke Syurga Allah tanpa hisap atas jasa-jasa dan pengorbanan mereka.. amin.

Selain dari itu, guru juga menjadi insan yang tidak pernah jemu mendidik dan mengajar dan sekiranya tanpa seorang insan yang bernama guru, mana mugkin kita boleh menjadi seorang manusia yang bermanfaat.

Dikenang kembali zaman persekolahan (primary school), memang pada waktu itu kita jarang memahami apa itu pengorbanan seorang guru. Cuma yang kita tahu.. gumbira! Biasalah zaman kanak-kanak.. Perbagai karekter guru pernah kita berjumpa, ada guru yang baik, ada guru yang garang dan ada guru yang memang tak suka dengan kita... (semua tu penulis pernah lalui..).

Juga sudah menjadi kebiasaan bagi penulis semasa Hari Raya Aidulfitri bersama abang dan rakan-rakan untuk menziarahi guru. Semasa zaman kanak-kanak dan remaja dahulu, peluang untuk menziarahi mereka bersama kawan-kawan merupakan agenda ’program ziarah’. Walaupun kini sudah berkeluarga, penulis cuba juga untuk meneruskan tradisi tersebut walaupun agak terhad.

Kisah Seorang Ustaz

Ust Sabran memang tidak asing lagi kepada penulis dan rakan-rakan semasa belajar di Sekolah Syamsul Ma’arif, Tg.Piandang (sekolah agama petang) di darjah 5 dan 6. Kebetulan Ust Sabran juga merupakan seorang rakan sepengajian kepada allahyarham ayah penulis. Di 'sekolah arab' (sekolah agama petang) beliau mengajar kami Al-Quran, daripada gagap sehinggalah lancar membaca. Walaupun penulis sudah lancar membaca Al-Quran kerana di rumah pun diajar oleh orang tua, tetapi apabila baca disebelah beliau, kucar-kacir dibuatnya.. serba tak kena. Mana tidaknya, kalau salah sahaja terus kerja 'jerkah' (tengking), bukan setakat itu, silap-silap kena pukul kat belakang dengan tangan dia yang digenggam. Memang 'gabra' (takut) bila tiba giliran untuk baca, sebab itulah kami menggelarkan beliau ’Ust Jepun’. Disebalik itu beliau tidak pernah membenci kami walaupun ada diantara kami yang tidak dapat membaca, kadangkalanya boleh bergurau senda lagi dengan beliau semasa mengaji, sebab itu kami tetap menghadiri kelas beliau walaupun ketakutan..

Bergambar bersama Ust Sabran yang kini telah uzur (Hari Raya Aidulfitri 2007)

Itulah serba sedikit tentang Ust yang banyak memberi jasa kepada penulis dan rakan-rakan. Kini beliau telah uzur dan tidak lagi dapat berjalan.. setiap kali kami menziarahi beliau, pastinya air mata beliau akan mengalir.. Semoga Allah s.w.t memberi belas kasih kepada beliau dan guru-guru penulis yang mungkin telah lama tidak bertemu...

Wuzere: Ziarah mereka selagi mereka ada hayat dan masih mengenali kita...